Sa Estados Unidos, ang mga nakatatanda ay ang pinakamabilis na lumalagong populasyon ng kawalan ng katiyakan sa pagkain. Sa kasalukuyan, 1 sa 12 nakatatanda ang nahaharap sa gutom. Sa susunod na dekada, ang bilang ng mga nakatatanda na nakikipaglaban sa gutom ay inaasahang madoble. Ang Mansoor ay isa sa libu-libong mga nakatatanda na umaasa sa pagkain mula sa Ikalawang Harvest bawat buwan. Panoorin o basahin ang kanyang kwento sa ibaba.
Natagpuan ni Mansoor ang Second Harvest sa isang kritikal na oras sa kanyang buhay. Hindi nagawang matugunan ang mga pagtatapos, nakatira siya sa kanyang sasakyan at bumaba ng hanggang 95 pounds lamang. Ang isang boluntaryo sa isa sa mga ahensya ng kasosyo sa Second Harvest, Campbell United Methodist Church, ay nakita si Mansoor at iminungkahi na pumunta siya sa isang pamamahagi ng Brown Bag para sa mga nakatatanda.
"May isang maginoo, isang napakagandang tao, nakita niya ako at tinanong kung bakit ako payat. Sinasabi ko ang lahat ng naiisip ko kaagad ... Sinabi ko sa kanya, nagugutom ako. Wala akong pagkain. Hindi ako makakain. Sinabi ko sa kanya ang bahagi ng kwento. Sinabi niya, 'Halika sa pamamahagi. Pinapakain namin ang mga tao. ' Sumusumpa ako sa iyong magandang kaluluwa, kami sabihin sa Persia, sana namatay ako. Timbangin ko ngayon, mabuti, 145 pounds! "
Ang imigrasyon ni Mansoor sa Estados Unidos noong 1970s na naghahabol ng mga trabaho sa negosyo. Siya rin ay isang masugid na manlalaro ng racquetball at nang lumipat sa San Jose noong 1986 siya ay naging isang tagapag-ayos ng raketa para sa isang pambansang kadena sa gym na iniwan ang kanyang trabaho sa pamamahala upang ituloy ang kanyang pagnanasa at maibahagi ang kanyang pagmamahal sa isport sa iba. Siya ay isang tagapagturo ng racquetball sa susunod na 26 taon. Ang isang muling pag-aayos sa gym na humantong sa pagkansela ng mga programang racquetball at natagpuan ni Mansoor ang kanyang sarili sa isang trabaho. Sa kalaunan ay sinimulan niya ang paghahatid ng mga pahayagan, naging kanyang sariling boss at pinahahalagahan ang pagkakataon na makipag-ugnay sa publiko. Siya ay binabayaran ng bilang ng mga papel na naihatid niya at sa loob ng maraming taon ay gumagawa ng halos $3,500 sa isang buwan at magiging mahusay ang buhay.
Ngunit habang ang mga kaunlarang teknolohikal na nagsimula sa mga bagong gawi ng mamimili at ang mga tao ay tumigil sa pagbili ng isang pang-araw-araw na papel, ang kabuhayan ni Mansoor ay tumama. Bilang isang independiyenteng kontratista para sa pahayagan, wala siyang seguro o benepisyo at maaari lamang tingnan bilang bilang ng mga papel na kailangan niyang ihatid na tinanggihan.
"Kapag nakakakuha ako ng 275 na papel, makakaya ko pa rin ang upa. Kapag bumaba ito sa 210, hindi ko mabayaran ang upa. Nang bumaba ito sa 110, nakatira ako sa aking sasakyan. Ngayon ay naghahatid ako ng 67 na papel. "
Hindi lamang ang bilang ng mga papeles na dapat niyang ihatid ay tinanggihan ngunit ganoon din ang kanyang kalusugan. Sa masamang sakit sa buto, ang kanyang trabaho ay naging mas mahirap ngunit hindi siya sumuko.
“Araw-araw akong naghahatid ng mga papeles. Umakyat ako ng 868 na mga hakbang. Hindi sabay-sabay, ngunit sa isang araw. Ako ay 74 taong gulang. Naghahatid ako sa isang magandang apartment complex. Ngunit, mayroong 36 na hakbang upang makapasok sa elevator. Ang pagpunta ay hindi ang problema. Ngunit kapag kailangan kong umalis, kailangan kong bumaba sa bawat hakbang sa aking likuran. "
Matapos ang maraming taong paghihirap, ang mga bagay ay medyo mas mahusay sa mga araw na ito para sa Mansoor. Bilang karagdagan sa paghahatid ng mga papeles, nagreresulta siya araw-araw upang matapos ang mga pagtatapos at hindi na nakatira sa kanyang kotse. Nakapasok siya sa isang mababang gastos sa senior na pasilidad ngunit siya ay nabubuhay pa buwan-buwan. "Ang upa ko ay $1,363. Ang aking suweldo ay $750. Kung gumawa ako ng $750. Tuwing labinlimang araw, ito ay $375 o $350 o $340. Kung may nagbibigay sa akin ng tip. Kung hindi, walang labis. Inalis nila ang aking telepono dahil hindi ako makabayad ng mga bayarin. May mga degree ako. Mayroon akong aking edukasyon. Wala lang akong pera. ”
Ang pagkain mula sa Food Bank ay tumutulong kay Mansoor na mabuhay at mapanatili ang kanyang kalusugan. Kapag nakakuha siya ng pagkain mula sa pamamahagi, ibabalik niya ang kaunting mga mobile kapitbahay sa kanyang kumplikado. "Ang pagkain ay mahusay. Maganda! Kuliplor. Mga meryenda. Ang galing. Tumutulong ako sa pagpapakain sa aking mga kapitbahay. Hindi ko makakain ang lahat ng pagkain. May tatlong matanda akong katabi. Tuwang-tuwa sila sa pagkain na dinadala ko mula sa Second Harvest din. Isa akong vegetarian, kaya ibinibigay ko sa kanila ang lahat ng karne. Magkayakap kami sa isa't isa! ”
"Ano ang ginagawa ng Food Bank ... ito ang America! Ito ang totoong Amerika. Masaya ako. ”
** Maaari kang tulungan si Mansoor at maraming iba pang mga nakatatanda at pamilya na nangangailangan ng kapaskuhan at higit pa sa pamamagitan ng pagbibigay ng donasyon dito.**