Verscholen achter Cryy Out Christian Fellowship in San Jose ligt een kleine maar machtige gratis voedseldistributie. De stemmen van de vrijwilligers klinken over de automotoren. “Voor hoeveel huishoudens haalt u vandaag op?” “Wil je vlees?” “Wat dacht je van brood?” Cryy Out besloot tijdens de pandemie een boodschappendistributiepartner te worden van Second Harvest of Silicon Valley. Voordien leverde de organisatie ingeblikte en droge goederen aan de lokale gemeenschap. Nu voorziet Second Harvest Cryy Out van voedzame, verse boodschappen, die het wekelijks onder de gemeenschap distribueert.
Meer recentelijk is het land begonnen met het bedienen van een speciaal segment van politieke vluchtelingen uit Afghanistan – mensen die hierheen zijn verhuisd in de nasleep van de machtsovername door de Taliban. En hoewel er taalbarrières zijn, heeft Cryy Out creatieve manieren gevonden om met klanten te communiceren door handgebaren te gebruiken en zelfs een visuele checklist te maken, zodat klanten afbeeldingen kunnen aanwijzen van het voedsel dat ze willen.
Zowel Cryy Out als Second Harvest zijn er trots op iedereen te kunnen bedienen die voedzaam voedsel nodig heeft. Toen we onlangs Cryy Out bezochten, konden we een paar mensen ontmoeten die de Amerikaanse strijdkrachten hielpen en zij deelden hun verhalen met ons.
Alles riskeren om te helpen
De beslissing om met Amerikaanse strijdkrachten samen te werken vergde moed – de banen waren niet gemakkelijk en betekenden dat alles wat ze koesterden in gevaar kwam. Toen de Taliban weer de macht overnamen, wisten velen dat ze eruit moesten.
Aimal werkte als tolk en zegt: “…we vochten aan de frontlinie, schouder aan schouder met Amerikanen. En geloof me, door de Amerikanen te steunen en met hen te vechten voor een goede zaak, brengen we ons leven, mijn leven, het leven van mijn kinderen en het leven van mijn vrouw in gevaar en in gevaar.”
Dilawar werkte daar waar mensen de basis binnenkwamen. Hij zegt: “Die klus was heel moeilijk. Soms gingen we op patrouille en werden we in een hinderlaag gelokt door de Taliban, maar gelukkig zijn we ontsnapt.” Vervolgens ging hij in India studeren om zijn bachelordiploma civiele techniek te behalen. “Toen ik terugkwam in mijn land, hadden de Taliban het overgenomen en waren er geen banen meer.”
Najla's echtgenoot is elektrotechnisch ingenieur en werkte in de defensielogistiek bij Amerikaanse troepen. Vijfentwintig dagen nadat ze getrouwd waren, bezetten de Taliban Afghanistan. Kort daarna werd ze zwanger van hun zoon.
Aimal, Dilawar en Najla konden met hun families naar de VS ontsnappen als politieke vluchtelingen met speciale visa.
Opnieuw beginnen vanaf nul
Hoewel het een zegen is om naar een gebied van relatieve veiligheid te komen, betekent het ook dat je alles achterlaat wat ze ooit hebben gekend. Aimal zegt: “…we verlieten onze huizen, we verlieten onze families, we verlieten onze eigendommen, onze auto’s, alles.” Hij en zijn gezin zijn hier al vijf maanden. Hij is onlangs met een nieuwe baan begonnen en is met zijn vrouw, die zwanger is, en kinderen naar een huis verhuisd. Hij was blij toen hij ontdekte dat hij vlak bij hun nieuwe huis naar een voedseldistributie kon lopen.
Een nieuw leven opbouwen is ontmoedigend en de uitdagingen kunnen overweldigend zijn. Dilawar heeft goede hoop dat hij het ingenieursdiploma waar hij zo hard voor heeft gewerkt, kan gebruiken om zijn vrouw en twee jonge dochters te onderhouden. Sterker nog, hij bewaart zijn afstudeercertificaten en diploma uit India op zijn telefoon, zodat hij zijn opleidingsniveau aan iedereen kan bewijzen. Maar zonder auto en afhankelijk van het openbaar vervoer heeft hij moeite om werk te vinden. Hij heeft kansen gemist omdat hij geen mogelijkheid heeft om de interviews af te leggen. En ondanks dat ze al een diploma hebben, “vragen ze hier om een Californische ingenieurslicentie en twee jaar ervaring. En je moet examens doen. Ik heb vijf jaar mijn bachelordiploma gehaald en niemand accepteert mij. Het is erg moeilijk. Ik heb het gevoel dat ik mijn tijd heb verspild en hopeloos ben geworden.”
De reis was zwaar, maar nadat ze hun veiligheid op het spel hadden gezet om anderen in Afghanistan te helpen, zijn ze nu dankbaar dat ze de steun van anderen krijgen. Aimal zei: “We zijn door de federale regering gebracht omdat we in Afghanistan veel voor de Amerikanen hebben gedaan. We brachten ons leven in gevaar en we steunden hen.” Hij sprak verder zijn dankbaarheid uit voor de steun die ze tot nu toe hebben ontvangen: “Het Afghaanse volk dat vanuit Afghanistan hier naar de Verenigde Staten is geëvacueerd, heeft het voedsel en de andere spullen ontvangen en waardeert het enorm.”
Najla zegt: “Ik vind het geweldig dat mensen ons hier willen helpen. Ik ben zo blij omdat ze niet discrimineren. Ze zijn erg aardig. En ik waardeer deze kans om eten te krijgen. Nu moeten we ons leven vanaf nul beginnen en dit voedsel helpt ons.”
Nieuwe kansen
Hoewel ze zoveel hebben achtergelaten, liggen er nieuwe kansen in het verschiet. Najla blijft haar opleiding voortzetten – een luxe die haar niet altijd is geboden. “Ik wil heel graag verder studeren, want toen ik in Afghanistan was, ben ik in een arm gezin geboren en had mijn vader geen geld om mijn schoolgeld te betalen.” Uiteindelijk kon ze computerwetenschappen studeren, maar toen de regimewisseling plaatsvond, stopte haar opleiding plotseling. De Taliban sloten alle universiteiten in Afghanistan en ze kon haar diploma of cijferlijsten van haar studie informatica niet halen. Nu heeft ze een beurs gekregen om te studeren en volgt ze ook Engelse les.
En ze blijft enkele van de nieuwe vrijheden verkennen die ze in de VS heeft, waaronder autorijden. “Er liggen hier veel kansen, vooral voor vrouwen. Want hier kan ik rijden! Ik kan mijn vergunning krijgen. Ik probeer te leren autorijden en mijn lessen te volgen. Ik heb nog nooit gereden. Ik heb in Afghanistan nog nooit achter het stuur gezeten! Soms zat mijn zus of mijn neef voor de auto en maakte foto’s, maar dat heb ik nooit gedaan.”
Het is een lange reis geweest om hier te komen, en er zijn nog steeds uitdagingen die moeten worden overwonnen. Maar net als alle ouders heeft Najla hoop voor haar zoon, die pas twee jaar oud is. “Allereerst hoop ik dat mijn zoon een goed mens zal zijn. En ik wil dat hij andere mensen helpt. Ik wil ook dat mijn baby zijn opleiding afmaakt.”
Ondertussen put ze troost en plezier uit de kleine dingen die ze over San Jose ontdekt: “Er is een park vlakbij ons hotel en soms rijden we daar dichtbij en kijken naar huizen omdat ze zo mooi zijn. Ze zijn mooier dan huizen in Afghanistan, omdat er veel bloemen zijn.”
Bovenal proberen Najla, Aimal en Dilawar een leven voor zichzelf en hun families op te bouwen. Najla zegt: "Ik ben zo blij dat ik mijn leven hier in de VS kan voortzetten"
